نقلاب درخت بود؛ درختی تناور و سبز که ریشه‌هایش آرام آرام در همه جای این خاک رخنه می‌کرد. مثل نوای خوشی بود که خیلی زود به همه شهر‌ها و روستا‌ها رسید؛ حتی به روستای سنگان، جغرافیایی که حسین فتاحی برای روایت قصه‌اش انتخاب می‌کند تا در ادبیات داستانی انقلاب، جای مردان و زنان و بچه‌هایی که در هر گوشه این سرزمین بپا خاستند، خالی نباشد.
ماجرا از سرکشی یکی از نیروهای ارتشی از مافوقش آغاز می‌شود. او خانواده‌اش را بعد از تبعید، به روستای سنگان می‌فرستد. او پدر قهرمان قصه ماست و به عنوان یک فرد انقلابی غیابش نیز در طول داستان، سرنوشت‌ساز و آگاهی‌دهنده است. غیاب او بستری است برای حضور پسر نوجوانش در حادثه‌ای بزرگ به نام انقلاب. همه چیز از زوایه دید عباس روایت می‌شود و نویسنده ضمن وفاداری به واقعیت ماجرا‌ها، در عین حال تردید‌ها، ترس‌ها و بی‌باکی‌های غریزی و در ‌‌‌نهایت آگاهانه و بالغانه یک نوجوان را در قصه خود از یاد نبرده است. داستان دارای تنوع جغرافیایی است و آدم‌های داستان در مسیر این تغییر جغرافیایی، همواره در حال حرکتند تا قصه را پرتپش و جاندار پیش ببرند. «بچه‌های سنگان» نثری ساده و روان دارد و گزارشگر روزهای ملتهب قبل از ۱۷ شهریور است. فتاحی «بچه‌های سنگان» را نخستین بار سال ۷۴ منتشر کرد و در سال ۸۸ بازتولید شد.